własnymi ideami, ponieważ moje ciało nie ma tych samych idei, co ja.<br>Ciało emituje znaki, które są obecne w głosie. W myśli filozoficznej od Platona do Derridy głos jest życiem, a to, co zapisane, jest martwe. Kontynuację i rozwinięcie tej myśli znajdujemy w późnych pracach Rolanda Barthesa, a zwłaszcza w Le grain de la voix:<br>to, co ginie w zapisie, to po prostu ciało - w każdym razie to ciało zewnętrzne (bez znaczenia), które w sytuacji dialogu rzuca ku innemu ciału, tak samo delikatnemu (wystraszonemu), jak ono, intelektualnie puste komunikaty, mające tylko jedną funkcję - uczepić się innego i utrzymywać je w stanie