ów niebanalnej wielkości instrument, którym obdarzyła go natura w celach podtrzymania gatunku drgnął jak przebudzony z zimowego snu niedźwiedź i zaczął powoli, lecz systematycznie, jak ramie dźwigu wznosić się do góry. Na twarzy właściciela niepokornego instrumentu pojawił się wyraz wstydu i przerażenia . Zauważyłem jak kątem oka zerkał na otwarte okno. Lekarki spojrzały na siebie porozumiewawczo i wymieniły się fachowymi, pełnymi uznania uwagami na temat wielkości owego kuriozum, które w określonych okolicznościach mogło dostarczyć im całkiem sporą dawkę rozkoszy. Najważniejszy lekarz próbując opanować sytuacje powiedział:<br>- Proszę wyjść do ubikacji, zmoczyć główkę i wrócić. Chłopaczek spojrzał na niego jak ciele na malowanie wrota