pod warunkiem, że jego żywot stanowił ilustrację jakiejś tezy moralnej, osadzonej najczęściej w kontekście wyznaniowym.<br>Można tu wymienić przykładowo żywot Tomasza Zielińskiego (1586), w którym Hieronim Powodowski zawarł wzorzec szlachcica epoki kontrreformacji, opowieść Kaspra Wilkowskiego o przyczynach jego nawrócenia się na katolicyzm (1583) czy analogiczną, choć o wiele późniejszą, relację Ludwika Sienickiego, który z kalwinisty stał się zwolennikiem Rzymu. Różnowiercy przeciwstawiali tym budującym opowieściom Historyję żałosną a straszliwą o Franciszku Spierze (1550), o tragicznym końcu konwertyty, który pod naciskiem weneckiej inkwizycji wyparł się luteranizmu. Jeśli natomiast przedstawiona w diariuszu, pamiętniku czy raptularzu dola pojedynczego człowieka nie zawierała elementu nauki moralnej, to