sobą rozmawiać. Nikt nie zauważył w pierwszej chwili, że chłopak <br>runął na kamienne podwórze. Dopiero po jakimś czasie w ciężką, pełną głębokich <br>oddechów ciszę wdarł się, niby głos z innego świata, wrzask kobiecy na dole. <br>Ten i ów wyjrzał przez okno; szept pobiegł niby płomień po suchej słomie. Przerwano <br>mówiącemu. Ludzie porwali się z miejsc i poczęli cisnąć do okien. Z dołu, z <br>pokrytego płachtą nocy podwórza, dochodził krzyk i nie przypominający żadnego <br>z ludzkich odgłosów dziki szloch kobiety. Ktoś pobiegł na dół, inni rzucili <br>się za nim. Przepychano się ku drzwiom. Ciemne schody zahuczały od dziesiątków <br>nóg. Fala ludzka spływała