tam wiersz Joachima du Bellay (wiek szesnasty), który tak mi się podobał, że zacząłem się ćwiczyć w pisaniu wierszy, z niego czerpiąc wzór, nie, jak można byłoby się spodziewać, z wierszy Staffa.<br> Gruntowniej poznałem język dopiero później, na wiosnę 1935 roku w Paryżu, kiedy co dzień szedłem rano przez Ogród Luksemburski na drugą jego stronę do Alliance Francaise przy bulwarze Raspail. Była to regularna szkółka, bardzo rygorystyczna, zwłaszcza dla osób biorących jak ja cours supérieur. Rozbiory gramatyczne, dyktanda, wykłady z literatury. Po paru miesiącach dość trudny egzamin pisemny - i dyplom o nieco zbyt okrągłej nazwie, dający prawo do uczenia języka francuskiego