dyskutant nie jest człowiekiem myślącym samodzielnie. Poprzestanie na powołaniu się na autorytet, bez zważania na to, czy dyskutant ten autorytet uznaje, nazywane było ongiś argumentum ad verecundiam.<br> Argumentacje, które mają tylko pozory trafności, a w rzeczywistości kryją w sobie błędy logiczne rozmyślnie utajone przez argumentującego, nazywamy sofizmatami.<br>&lt;page nr= 216&gt;&lt;/&gt;<br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt; Część trzecia<br> PRACA MYŚLOWA PRAWNIKA&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt; Rozdział XIX<br> LOGICZNE PODSTAWY UZASADNIANIA WYROKÓW SĄDOWYCH&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt; 1. Struktura uzasadnienia wyroku&lt;/&gt;<br> Umiejętność jasnego formułowania myśli i rozumowania odpowiadającego postulatowi racji dostatecznej (por. rozdz. XIII 1) jest nieodzowna do należytego uzasadniania wyroków sądowych.<br> Wyrokowanie czy to w sprawach cywilnych, czy karnych opiera się na dwóch rodzajach powiązanych ze sobą rozumowań