nocy; tylko szybkie kroki pielęgniarek nadawały jej niezwyczajny rytm i tętno.<br>Norma stała w oszklonych drzwiach wejściowych i wyglądała na zewnątrz. Czekała na ambulans. Tak jej kazał doktor. Przez otwarte drzwi dyżurki pielęgniarek widać było do połowy opróżnioną butelkę sidry i talerz z ciastem. Obok stała przygotowana do zabrania torba Magdaleny. Nie było tam nikogo. W mroku ogrodu szpitalnego zabłysły światła ambulansu, który za chwilę zatrzymał się cicho przed wejściem. Norma otworzyła<br><br>&lt;page nr=128&gt; szeroko drzwi. Dwu sanitariuszy wniosło na dużych noszach maleńką, nieruchomą figurkę. Norma szła przodem, oni za nią. Otworzyła drzwi pokoju, stanowiącego przedsionek sali operacyjnej. Był tam dr Rowland z