mimo kataklizmów szyldziku nieco mnie wzruszył, choć przecież we wspomnieniach nie najlepiej mi się zapisał. Co tu ukrywać? Dotąd gardziłem głęboko ojcem i jego drobnomieszczaństwem. Z drżeniem w krzyżu wszedłem do Canossy i zadzwoniłem do mieszkania na pierwszym piętrze. Otworzył mi młody chłopak o skromnym wyglądzie.<br>- Czy jest pan Piszczyk?<br>- Majster mierzy - powiedział. - Pan zaczeka.<br>- A majstrowa?<br>- Wyszła w kolejkę.<br>Usiadłem na krześle w przedpokoju. Mieszkanie wyglądało na duże i kiedyś zamożne, ale teraz ściemniało od brudu i zapuszczenia; nie odnawiano go od wielu lat. Na matowej szybie drzwi malowały się cienie: smukły - stojącej nieruchomo klientki oraz pękaty i ruchliwy - ojca