osobliwym stosunku do niej. W tej chwili chodzi już do liceum i wszyscy mówią, że to cud, jakiś heroiczny wyczyn Maliny - że ten powolny mózg zaczął konsumować twory ducha, fascynować się myślami, jakby to były jakieś drogocenne zabawki, jakieś talizmany chroniące przed złowrogą amorficznością świata i tego własnego "ja", które Malina nazywa różnymi uspokajającymi słowami - dysleksja, niedoczynność prawej pół- kuli... a Michał wysłuchuje, wybuchając seriami dziwnych śmieszków-uśmieszków, w których pokazuje różowe dziąsła nad górnymi zębami. Pokazuje tak wysoko, że<br> &lt;page nr=247&gt;<br> graniczy to z jakimś obnażeniem, jakby ktoś podniósł nocną koszulę, wysoko, wysoko... ponad brzuch... Tylko ten uśmiech jest jakiś nieprzyzwoity, ciekawe