już czas na ciebie. W domu będą się martwić. Musisz wracać.<br>Ujął go za rękę i podprowadził do samej bramy wiodącej na dziedziniec. Tutaj przystanął. Rozejrzał się. Z góry, z baszty, dochodziły głosy. Na dziedzińcu było pusto i cicho. Nieznajomy ścisnął silniej rękę chłopca.<br> - Widzisz, że nie jestem taki straszny. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy. Masz wtedy u mnie podwójne lody. Do widzenia. - Puścił rękę chłopca i ruszył w stronę dziedzińca. Teraz dopiero Perełka na szarym tle kamieni ujrzał jego sylwetkę. Był to mężczyzna średniego wzrostu. Miał na głowie beret, a na ramionach ciemną wiatrówkę, której barwę trudno było w mroku