główna jego część przeszła pod obce rządy już w 1772 r. Reformy polityczne i społeczne - dalej idące niż w Prusach - przypadają też głównie na lata międzyrozbiorowe.<br>Wywodzą się one z ducha absolutyzmu oświeconego, którego najbardziej energicznym przedstawicielem był cesarz Józef II, syn i współrządca, a od 1780 r. następca cesarzowej Marii Teresy. Reformy te stawiały sobie za cel uzdrowienie stosunków feudalnego państwa, nie zaś zmianę jego struktury; w praktyce jednak torowały drogę przemianom dalej idącym. Odnosiły się one do wszystkich posiadłości monarchii habsburskiej, lecz szczególnie ostry charakter przybrały na ziemiach polskich, opóźnionych gospodarczo w stosunku do Czech i krajów alpejskich. Dążność