ludzi angażujących się w sztukę całkowicie. Przykład &lt;name type="person"&gt;de Staëla&lt;/&gt; opowiedziałem w uprzednim rozdziale, wrócić do natury jest trudniej niż ją porzucić.<br>To zerwanie, o którym pisze &lt;name type="person"&gt;Heurtey&lt;/&gt;, szereg malarzy abstrakcyjnych podkreśla właśnie jako konieczność, jako obowiązujący punkt wyjścia, który stworzyć musi całkowicie inną płaszczyznę komunikacji między obrazem a widzem. Dla &lt;name type="person"&gt;Mathieu&lt;/&gt;, o którym już pisałem, &lt;name type="person"&gt;Giotto&lt;/&gt; i prymitywi włoscy przygotowują to "&lt;q&gt;ciężkie przedsiębiorstwo sklerozy umysłu&lt;/&gt;", którym jest dla niego Renesans, punktem zaś ostatecznym zabójczej "woli materialistycznej" pragnącej oddać naturę, tak jak ją widzimy, jest impresjonizm. Fowizm uwalnia od realizmu kolorów, kubizm od realizmu formy, &lt;name type="person"&gt;Van Gogh&lt;/&gt;, &lt;name type="person"&gt;Cézanne&lt;/&gt; są wraz z Rafaelem