jako wotum plakietkę trybowaną w srebrze, która przedstawia Warszawę, jej patronów oraz tekst ofiarowania się Matce Bożej. Odtąd pielgrzymka przychodzi co roku, wypełniając ślub. Stopniowo rośnie, nabiera znaczenia i zaczyna oddziaływać na inne pielgrzymki. W XIX wieku, po 1863 roku, już cztery pielgrzymki wędrują pieszo z Warszawy: na Zielone Świątki, Matkę Boską Szkaplerzną, Wniebowzięcie i NMPanny. Reymont szedł z pielgrzymką w Zielone Świątki, z grupą praską. Za pielgrzymkę główną uważano tę, która przychodziła do Częstochowy na 15 sierpnia. Wyruszała ona z kościoła paulińskiego w Warszawie i wracała również pieszo. W owym czasie (po Powstaniu Styczniowym) księżom nie wolno było uczestniczyć w pielgrzymkach