metalowych koron. "Nie takie tempo, kochanie"- mówił.<br>Ktoś mnie klepnął w ramię. Odwróciłem się gwałtownie, bo nie lubię tego rodzaju poufałości. Za mną stał Leszek, trochę młodszy ode mnie.<br>Ty i inni stworzyliście tego chłopca. To znaczy nauczyliście go pewnej sumy gestów, min i zdań. Teraz starasz się go unikać. Męczy cię to powtarzanie nauczonych rzeczy, przypomina ci okres, o którym chcesz zapomnieć. Stoi przed tobą i wypowiada zdanie, które równie dobrze mógłby wygłosić Ludwik; wyobraża sobie, że ten sposób mówienia jest kokietliwy. Mówi stojąc na rozkraczonych nogach, z rękami w kieszeni. Ta poza jest zasługą Stefana; i wiele jeszcze drobnych