bardzo dobrej dzielnicy. W jadalni stały wielkie czarne meble, w sypialni szafy z sukniami i futrami mamy oraz toaletka zastawiona kosmetykami. Kuchni nie pamiętam, bo mama nigdy nie gotowała. Ojca też nie pamiętam, mam tylko przed oczami ciemnoniebieski pamiętnik z wierszami, które o mnie pisał. Ja byłam dla niego jak Mesjasz, który się zjawił, gdy oboje już stracili nadzieję. Miałam jasne loki, okrągłą twarz, drobny nos, dołki w policzkach. Rany boskie, Shirleyka idzie! - wołali ludzie na ulicy, ale najbardziej podobna byłam do mego stryja Hipolita i jego córki Maryli, starszej ode mnie o dwadzieścia lat. Ojciec był inżynierem chemikiem w firmie