gnieździ się pod samym szczytem wieży. Nieraz można ujrzeć, jak bijąc wielkimi skrzydłami ściga najśmiglejszą z mariackich jaskółek. Drapieżnie wyciąga krzywy dziób i już-już ma dopaść małego ptaszka i pochwycić go w swoje szpony, lecz ten zawsze wymyka się w ostatniej chwili srogiemu łowcy ku wielkiej uciesze smolistego kruka. Mijają dni, tygodnie, miesiące i lata, a nic się nie zmienia: wciąż trwa gonitwa czarno-białej jaskółki i rudego drapieżcy. I zawsze ilekroć chybi cios jastrzębia, radośnie trzepoce lecący za nim kruk. <br>Gdańscy murarze, którzy wspinając się na wysokie rusztowania zamurowywali ciemne rany zadane Mariackiej wieży przez ostatnią wojnę i kładli