grzmotami, ciepły wiatr goni po polu słomę, wznosi nad ścieżkami niebies kawy pył.<br>Jeszcze nie zdążył zrobić się dzień, a już nad Szabasową biją pioruny.<br>Gabe Gudeł, Miś Kunda i Dudi spali w polu na pokosach koniczyny.<br>Kiedy wiatr począł szarpać z pleców zwiędłą nać, zbudził się Dudi, trącił nogą Misia. - Wstawaj, deszcz pada!<br>Zbliżał się szum.<br>Pierwsze wielkie krople upadły Dudi na czoło i na gołe kolana.<br>Nagarnął ko niczynę i położył sobie na plecy.<br>Chciał okryć kolana, ale gdzieś blisko uderzył piorun.<br>Zaczął siec gęsty, ukośny deszcz i Miś Kunda podniósł się na kolana, tak pochylony jak do modlitwy