bezgraniczną, Zdziechowski dostrzegał światełko nadziei. Bóg jest cudem - a o istnieniu tego cudu nie świadczy ani bezlitosna i ślepa przyroda, ani historia, ale głos wewnętrzny, potrzeba serca. I tutaj dochodzimy do pokrewieństwa Zdziechowskiego z modernizmem. Pokrewieństwo to sam odczuwał silnie i nieraz bronił modernistów przed zbyt surowym i bezwzględnym potępieniem. Modernizm przecież był następstwem przełomu, był tego przełomu pierwszym i zbyt przejaskrawionym wykwitem - i dlatego nie mógł być obcy dla filozofa przeżywającego boleśnie dziewiętnastowieczne rozdwojenie. Może nie w tych fragmentach doktryny modernistów, gdzie usiłowali oni złagodzić Objawienie, uczynić je mniej groźnym, łatwiejszym, przystępniejszym dla człowieka ówczesnego i gdzie przez to zbliżali