nocy, doktor jeszcze bardziej stracił na pewności siebie. Im dalej od świateł kliniki odchodzili, tym mniej było aroganckiego lekarza w Roacherze, więcej - zwykłego, zagubionego w dzikich dzielnicach &lt;orig&gt;rzeźbieńca&lt;/&gt;, na dodatek bez &lt;orig&gt;jurydykatorowego&lt;/&gt; przywoływacza pod ręką. Szedł coraz szybciej, jakby uciekając przed Huntem, chociaż i on (to znaczy AGENT1), i srebrnowłosa Mulatka prawie następowali mu na pięty, utrzymując wciąż ten sam dystans. Poczwórny odgłos energicznych kroków odbijał się od czarnej tafli pustego boiska. <br>Weszli do wraku autobusu. Hunt słyszał płytki, nieregularny oddech wepchniętego w mrok doktora. Pochylony, dreptał Roacher naprzód (oni za nim), wysuniętą nogą badając śmieciowisko przed sobą, tak krok za