Tamta rzeczywistość sąsiaduje już bezpośrednio z moim domem. Wydaje mi się, że trafić do niego mogę tylko przez nią, że gdybym teraz uciekł, nie trafiłbym nigdy do siebie, całe życie błąkałbym się w oderwanej rzeczywistości. Przecież w naszym gmachu szkolnym są jakieś nici nawiązane albo wysnuwające się ku własnemu życiu. Na dobrą sprawę stał się to już jego przedsionek i nie da się inaczej powrócić do siebie, jak tamtędy. Chcę już iść, tęsknię za czymś, nie wiem za czym, chyba nie za Suzanne. Za jakąś leniwą bliskością, uczuciową wygodą kątów wytartych przez swoje codzienne działanie i przeżywanie. Zaczynam kręcić się na krzesełku