również nauczyciele akademiccy wobec wielu nonsensów swoistych dla szkoły. Ten azyl akceptowały nawet władze, licząc się z kapitałem intelektualnym, jaki w tych uczniach tkwi. Zresztą próby tego typu podejmowano na całym świecie. We wrocławskiej trójce, gdzie zostałem dyrektorem, znaleziono takie możliwości. Klasa, o której opowiadałem, przeorała dosłownie średniowieczną świadomość szkoły. Na naszych oczach rodziło się wspaniałe zjawisko: dwudziestu kilku uczniów razem ze swymi mistrzami demonstrowało jawnie swą wolność i potrzebę &lt;orig&gt;samorozwoju&lt;/&gt;. Pozostali nauczyciele zaskoczeni zostali siłą, żywotnością i dużą skutecznością tego ruchu. Przecież dotąd uczeń nie miał nic do powiedzenia w szkole. A tu uczniowie wymuszali zmiany w systemie nauczania.<br>- Jaką postawę przyjęli