waszym dyrektorem, ale fabryka jest wspólnym dobrem nas wszystkich. Wszelkie potrzeby robotników są zaspokajane. Zostaję posłem. Zjeżdżają się fachowcy z zagranicy, aby oglądać moją fabrykę, a potem w artykułach domagają się, żeby to samo wprowadzić u nich w kraju. Umieram wreszcie. Mój pogrzeb jest wielką manifestacją. Tłum robotników płacze głośno. Najstarszy, majster Kuba Grzdyk z siwymi wąsami, prowadzi za trumną moją żonę, która nie będzie już czekała na mnie z obiadem. Odtąd kierować będzie kuchnią dla robotników i poświęci się całkowicie fabryce. Prezydent składa jej kondolencje osobiście. Moje portrety wiszą we wszystkich halach i pokojach fabryki, ulica, przy której się mieści