zemsty traktowany był u Longobardów i u Islandczyków jako przestępstwo karane w dwójnasób43. <br> Zapłata wergeldu wraz z nieodłączną przysięgą stanowiła zatem akt pojednania między stronami wróżdy. Westg(talag, Frostathingsbók, Gulathingsbók i Gr(g(s nie pozostawiają cienia wątpliwości, że stronami pojednania przez wergeld były dwie wspólnoty krewniacze o identycznej strukturze. Nasuwa się nieodparty wniosek, że musiały one być - przynajmniej do czasu - także stronami wróżdy i ewentualnej zemsty. Dlatego w rozdziale 143 edyktu Rotariego mowa o zemście wywartej niekoniecznie na samym zabójcy, ale na kimkolwiek "ze strony, od której [mściciel] przyjął już okup".<br> Kodyfikacje skandynawskie utrzymały w mocy tradycyjne normy dotyczące wergeldu, ale