gardeł.<br>Kiedyś odnalazł Stefana jeden z tych młodych. Wydawał się inny, uprzejmy, nienapastliwy. Podawałam herbatę i ciastka. Jadł, chwalił. Chciał przeprowadzić wywiad dla "Tygodnika". Pytania, jakie przesłał pocztą, świadczyły, że wiedział sporo. Potem przyjeżdżał jeszcze kilkakrotnie, na długie rozmowy. Nagrywał wszystko na taśmę. Stefan wyłuszczał mu punkt po punkcie powody. Naświetlał z różnych stron, wprowadzał w tajniki. Wydawało się, że rozumie i może, choć częściowo, odda nam sprawiedliwość. Ale to, co potem przeczytaliśmy, to był paszkwil. Podły paszkwil, który przyspieszył ostatni zawał.<br>Już nie ufałam lekarzom, nawykłym do spiskowania. Tym razem umieściłyśmy pacjenta pod przybranym nazwiskiem w zwykłym szpitalu. Rozdysponowałam łapówki