zastanych dzieł sztuki, reinterpretacji dokonywanej na gruncie nowego, subiektywnego kontekstu społecznego praktyki artystycznej, że dzieła owe zaczynają "przemawiać" w sposób "żądany", tzn. zaczynają przekazywać aktualnie akceptowane wartości; stosując terminologię antynaturalistycznej filozofii humanistyki: zaczynają być "rozumiane" - dzięki przypisaniu im takich sensów i takich sposobów ich realizacji, które są właściwe podmiotom "rozumiejącym". Nawiasem mówiąc, można wysunąć przypuszczenie, że doktryna "rozumienia" jako zasady poznawania zjawisk kulturowych została wysunięta przez antynaturalistów w związku z ich odczuciem (do pewnego stopnia usprawiedliwionym) pokrewieństwa między humanistyką a sztuką: zasada adaptacji została przez nich uogólniona również i na nauki o kulturze, zwłaszcza - o sztuce. Oczywiście w takiej mierze, w jakiej