Mógł zapomnieć...<br>- On?! Nie, on by nie zapomniał. A mówił do mnie dziesiątki razy: "pani Ewa prosi na obiad..." "pani Ewa jest zmęczona..." Nie, nie! W tym coś tkwi, ale co? Jak myślisz? - zapytał, zwracając się do matematyka.<br>- Pokaż mi ten list! - zagrzmiał brat. Przyjrzał się bacznie pismu i mówił:<br>- Nie to mnie dziwi, że pomieszał imiona... Mógł naprawdę zapomnieć. Wiatr hula po młodej głowie... Zastanawia mnie jednak szyk tych kilku zdań, porwany, krótki, istotnie jakiś sztuczny. I zastanawiają mnie te nierównej długości wiersze. Żaden prawie nie dociera do samego brzegu kartki i czym prędzej przenosi się na lewą stronę. Zazwyczaj