czego widz bezpośrednio nie zobaczy, to usłyszy. Trudno byłoby natomiast unaocznić didaskalia z Salonu warszawskiego, które przed "drugim Hrabią" stawiają zadanie przekonania widza (bez pomocy słów!), iż jest on "niedawno kreowany z mieszczan". Oczywiste przeoczenia też się zdarzały - ale chyba nieprzypadkowo najsłynniejsze wpisał Krasiński, mniej interesujący się techniką teatru, do Nie-Boskiej komedii - na co zwrócił uwagę Stefan Treugutt: oto w jednej ze scen młodzi małżonkowie budzą się w nocy, Henryk spostrzega Dziewicę-poezję, zrywa się z łóżka i leci za nią po górach. Wybiega tak szybko, że żona nie zdąży go zatrzymać. Co ma na sobie? Czy wyłania się spod kołdry w