zbyt najeżony, obolały, podejrzliwy i przede wszystkim ubogi, żeby dobrze czuć się w tym towarzystwie. Ubóstwo ma celne spojrzenie na tkankę tłuszczową, którą otorbiają się bogaci, a wtedy Amerykanie z dobrymi pensjami byli w Paryżu bogaczami. Być może dzisiaj potrafię być bardziej sprawiedliwy wobec Michaela Josselsona, od którego wszystko zależało. Nie podobała mi się jego pewność siebie i jego cygara. Nie zdawali sobie sprawy ze swoich błędów. Takim było choćby założenie wspaniałych biur w najdroższej dzielnicy Paryża, przy Avenue Montaigne. Żeby jeszcze wyjaśnić moje doraźne tylko stosunki z Kongresem, trzeba dodać, że byłem osobnikiem, któremu odmawiano amerykańskiej wizy. Kongres nie był za to odpowiedzialny