czego nie zobaczy się dwa razy, to kochać w ogniu i krzyku, by potem stoczyć się w otchłań." Camus ma absolutną rację. W krzyku i uniesieniu traci się rozum. Taki bunt jest dowodem bezradnej desperacji i zaślepienia. Tak buntują się uliczni wandale i szalikowcy dewastujący pociągi na cześć ulubionej drużyny. Nie wiedzą, po co to robią, i nie chcą wiedzieć. Dla nich życie kończy się w tym pozornie podniosłym geście pogardy dla znienawidzonego świata.<br><br>marek@kosmos.czyli.świat<br>Ale mi się dostało za niewinną irytację w sklepie. Czy jednak dobrze pamiętasz Camusa? Bunt powinien być, jego zdaniem, nieprzemyślany i żywiołowy. Spontaniczny odruch protestu jest