duchu. Byle tylko nie zawrócił do brzegu lub nie próbował wzbić się w powietrze.<br>"Świetnie ci idzie. Bardzo dobrze. Tylko tak dalej. To naprawdę proste."<br>Pod koniec powtarzałem to całkiem mechanicznie. Wyspa Pazura rosła w oczach. Mały księżyc wtaczał się na niebo, świecąc nieśmiało blado zielonkawym światłem. Pożeracz Chmur przyspieszył. Niebawem za swym młodszym bratem miał pojawić się złoty gigant, a wtedy bylibyśmy widoczni jak na scenie. Zdążył wysunąć jasne czoło znad krawędzi horyzontu, gdy Pożeracz Chmur dotknął łapami dna. Dotarliśmy.<br>Zsunąłem się po skrzydle na ziemię. Postawiłem Liskę na piasku, który zachował jeszcze resztki ciepła dnia. Pożeracz Chmur otrząsnął się