by podtrzymywać świecenie Słońca przez miliardy lat, atom dawał jeszcze inną możliwość. Wiąże się ona z magiczną formułą E = mc2, którą Albert Einstein (1879-1955) zapisał po raz pierwszy w 1905 roku. Ten najbardziej bodaj znany na świecie wzór określa ilość energii, jaką można uzyskać, zamieniając w nią pewną masę. Niezwykłą efektywność tego procesu gwarantuje obecny we wzorze czynnik c2, czyli prędkość światła (sięgająca 300 tysięcy km/s) podniesiona do kwadratu.<br>W ciągu pierwszej ćwierci naszego stulecia zrozumiano, że we wnętrzach gwiazd materia musi przemieniać się w energię. A ponieważ zdawano sobie sprawę, że gros materii tworzącej gwiazdy stanowi gaz wodorowy