powoli,<br>w stronę widowni, po czym rozstąpią się i oprą plecami<br>o ściany. W głębi sceny, cały na biało, z różą-plwociną na<br>piersi, ukaże się SŁOWACKI. Niepewnym, kruchym krokiem ruszy w stronę widowni.<br>BIAŁA SPIKERKA da znak<br>niewidocznej orkiestrze. Wstanie łagodna muzyka dzieciństwa, pełna motywów<br>prostych piosenek i kolęd. OBIE<br>SPIKERKI podniosą z ziemi niewidoczny dotychczas sznur<br>szmaragdowy i zaczną nim kręcić.<br>BIAŁA SPIKERKA patrzy na Poetę z macierzyńską czułością<br> Co mu damy? Po całusku<br> w zimne czoło z porcelany...<br>SZARA SPIKERKA jw.<br> Tańcuj... tańcuj, nasz garbusku,<br> ponad popiół i kurhany...<br>Kiedy Poeta zbliży się, SPIKERKI porzucą sznur. Reflektor<br>przejmie