kamienny taras.<br>Podniósł oczy ponad trzepoczące nad stołem ręce i źrenice znieruchomiały mu z zaskoczenia. Poczuł walące głośno serce i falę gorąca na twarzy.<br>Stała w oknie i patrzyła na niego. Na krzak bzu, na świat obok i dalej niby, ale - przebijając wzrokiem gąszcz liści - wiedział to, widziała właśnie jego.<br>Oblazły go nagłe dreszcze-mrówki pod wrażeniem tego faktu i jej spojrzeniem. Oczy miała niesamowite. Zielone. Jasne. Białe. Ogromne. Nie można było tak sobie, po prostu, przestać w nie patrzeć.<br>- Proszę cię - usłyszał niewyraźnie, jakby ktoś inny do kogo innego... - Nie odchodź. Zapraszam cię. Zjesz ze mną? Zrobiłam to dla nas