jest pomyślne! Zdjął te swoje szkła i długo patrzył na mnie: <br>- To była reakcja nerwicowa. Sprawdziła się moja optymistyczna hipoteza. Teraz wszystko wraca do normy. Gdyby nie blizna... - odgarnął mi włosy - ...bardzo ładnie wygląda - mogłoby się wydawać, że operacji w ogóle nie było. <br>Miałam chęć rzucić mu się na szyję. <br>- Och, panie profesorze... dziękuję. Strasznie dziękuję. <br><br>- Możliwości medycyny są niestety, ograniczone, dziecino. To pani miała w sobie dość siły... <br>- Ja?! <br>To Andrzej! Andrzej! Andrzej! Chciałam to wykrzyczeć, chciałam wyrzucić z siebie cały wielki wstyd za małoduszne, histeryczne zachowanie. To Andrzej, Andrzej, profesorze! <br><br>Ale profesor już założył okulary i ściska mi rękę