czynię?<br> Wkrótce doszły do wniosku, że za pokutę.<br> I tak już pozostało.<br> Albowiem sprowadzając ów las krzeseł na ziemię, śpiewałem.<br> Nie tylko dlatego, aby zagłuszyć monotonię moich czynności.<br> Śpiewałem, gdyż atawistycznym męskim prawem chce mi się śpiewać, skoro ranne <br>wstają zorze.<br> A ponieważ śpiewałem najpiękniejsze z pobożnych polskich pieśni, Bogurodzicę, <br>"Ociemniałym podaj rękę, niewytrwałym skracaj mękę...", "Jej serca w ofierze <br>składajmy...", Pod Twą obronę i tak dalej, salowe miały prawo uważać, że jestem <br>rzeczywiście wielkim<br>pokutnikiem.<br> Tymczasem we mnie budziła się radość z praktycznego zajęcia, jakim było ustawianie <br>krzeseł w rytm dostojnych pieśni.<br> Stworzyłem własny obrządek, zapewne nie zdając sobie sprawy