człowiekiem w środowisku przyrodniczym i skutkami jego obecności, zarówno dla niego samego, jak i dla przyrody. Ekologia krajobrazu ponadto opiera się głównie na badaniach regionalnych, a geoekologia - typologiczno-przestrzennych. Spośród innych nauk szczególnie bliskie więzy łączą geoekologię z socjologią, a zwłaszcza socjoekologią. Dotyczą one zarówno sfery teoretycznej, jak i metodologicznej. Odnosi się to zwłaszcza do socjoekologii w jej klasycznym ujęciu, sformułowanym przez Parka i Burgessa (1921), Barrowsa (1923) i Alihana (1938), w myśl którego socjoekologia jest nauką o harmonizacji wzajemnych stosunków między lokalnymi społecznościami a ich środowiskiem zewnętrznym. W ostatnich dziesięcioleciach przedmiot zainteresowań socjoekologii zmienił się, lecz z jej podstaw teoretycznych