Obaj chłopcy z szacunkiem pełnym grozy patrzyli w białą twarz kolegi. Na samym końcu śpieszył pan Staś trzymając się kłonicy. Sapał chrypliwie bardzo zmęczony i wolną ręką strząsał ze swej ciemnej marynarki, włożonej na nagie ciało, grudki gliny, pajęczynę natrętną jak bodziaki i suche źdźbła igliwia. Skrajem drogi biegł Panfil. Ogon trzymał ostro do góry, łapy stawiał sprężyście. Widać było od razu, że jest dobrego mniemania o sobie, że jego wyleniałą, niewolniczą pierś rozpierała wzniosła duma. Często zbliżał się do wozu, podskakiwał wysoko, aby zajrzeć do wnętrza. Spadłszy zgrabnie na cztery nogi zabiegał drogę koniowi, szczekał gniewnie i z pretensją. Chlebodawca