mężczyzna, siedzący obok mnie. Nie widzieliśmy ruin. Zapomnieliśmy, że byli naziści, zapomnieliśmy o przegranej wojnie i wojskach okupacyjnych. To wszystko nagle stało się zupełnie nieważne. A ważne było tylko to, że skrzypce śpiewały &lt;name type="person"&gt;Czajkowskiego&lt;/&gt;, &lt;name type="person"&gt;Mozarta&lt;/&gt; i &lt;name type="person"&gt;Mendelsohna&lt;/&gt;. Tej nocy stałam z &lt;name type="person"&gt;Andrikiem&lt;/&gt; na balkonie. - Ponieważ żyjemy - powiedział cicho - ponieważ przeżyliśmy... - Owiał nas podmuch wiatru. &lt;name type="person"&gt;Andrik&lt;/&gt; zadrżał i nie skończył zdania..."<br>Tu trzeba dodać objaśnienie. &lt;name type="person"&gt;Andrik&lt;/&gt; naprawdę nazywał się &lt;name type="person"&gt;Leo Borchard&lt;/&gt;. Był muzykiem. W zniszczonym Berlinie organizował koncerty, które zaczęły przyciągać coraz liczniejszą publiczność, w tym także żołnierzy armii okupacyjnych. 24 sierpnia 1945 pewien brytyjski pułkownik, meloman, postanowił odwieźć go do domu