zp, które powinny były sugerować członkom tej partii zacieśnianie ich praw przez kierownictwo SPD, a które delegaci polscy z reguły wycofywali po przekonaniu się o pozytywnym stosunku zjazdów socjaldemokracji niemieckiej do wymienionych postulatów.<br>Jeśli można zgodzić się z autorem, że trudno mówić o istnieniu określonej grupy prawicowo-nacjonalistycznej w kierownictwie PPS zp - to uwaga ta nie dotyczy okresu drugiego konfliktu, gdy stojący wówczas u steru kierownictwa partii J. Biniszkiewicz ściśle związany był z CKR PPS i cała jego działalność skierowana była na pozyskanie szeregów partii dla poczynań PPS-Frakcji Rewolucyjnej. W obu zaś okresach kampaniom tym towarzyszyły wybitne nacjonalistyczne i separatystyczne