Za klasztorem, w kępie gotyckich topoli, wrzeszczał sejm wroni. Rzadkie obłoki jak kule śniegu wisiały pomiędzy niebem a ziemią. Duszne powietrze przesycone było zapachem spalonego czemborku i dojrzewających poziomek. Stali tak i patrzyli na senną dolinę. A pierwszym w szeregu był Kajaki, który w spoconych dłoniach trzymał sztandar uszyty przez Paćkę, skromny trójkąt czarnego płótna, przytwierdzony do drzewca. Obok niego prężył się wierny Kaziuk, patrzący z oddaniem w stojącego przed frontem Łapę. Przy nim był starszy Korsak, człowiek stale zamyślony i pogodny. Tuż obok - młodszy Korsak, zabijaka oraz awanturnik, spoglądający bystro spod olbrzymiego kosmyka włosów koloru babiego lata. Następny był Bocian