powolny, zawsze zresztą brakowało mu szybkości.<br>Kły sięgają gardła Rodama. W nozdrza psa uderza fala zapachu krwi, jej lepkości i gorąca, woń uciekającego życia. Strażnik okłada psa pałką, kopie, drugi grodowy biegnie mu z pomocą.<br>Krew bucha na nozdrza i pysk. Na policzki i czoło. Ból w miażdżonym pałką kręgosłupie. Palce zaciśnięte na kolanach. Przedśmiertny skowyt psa. Jęk człowieka. Żar kamienia pod językiem. I powrót. Powrót. Powrót...<br>*<br>Magwer otworzył oczy. Sto kroków przed nim ludzie pochylali się nad martwym Rodamem i martwym psem, który go zabił.<br>&lt;tit&gt;5. Wiewiórcze ogony&lt;/&gt;<br>Kilkudziesięciu wojowników stanęło pierwszego dnia na placu, jednak tylko ośmiu mogło zejść