papieru oraz czarne długopisy, które układały się na papierze jak małe, suszone rybki. W pierwszym rzędzie, z dala od innych usiadła starsza kobieta. Znieruchomiała na swym miejscu. Wyglądała jak zapomniana przez wszystkich rzeźba.<br>Jeden z wchodzących zatrzymał się w drzwiach. Przez chwilę przyglądał się siedzącym.<br>- Mój Boże, to przecież profesor Palle Larsen Dantzig! - zawołała dziewczyna z pierwszego rzędu, która przypadkowo spojrzała w kierunku drzwi. Przybysz nie wiedział, czy jej okrzyk wyrażał podziw czy przestrach. Czyżby wołająca nie wierzyła w pojawienie się dr. Dantziga? Czy też, zachwycona, okrzykiem przybliżała oczekiwaną chwilę rozpoczęcia odczytu? <br>Wtedy profesor wszedł na salę. Był młodym człowiekiem. Być