go na nogi. Nic nie widział, tylko na twarzy czuł gorący oddech prowadzącego go człowieka. Po kamiennych, częściowo zasypanych gruzem i żwirem stopniach schodzili coraz niżej i niżej, jakby opuszczali się na dno nie kończącej się groty. Wreszcie stopnie skończyły się. W ręku prowadzącego błysnęła elektryczna latarka. Ostre światło chlusnęło Paragonowi w oczy i oślepiło go zupełnie. Spoza kłującego słupa światła odezwał się głos:<br> - Co ty tu robisz?<br>Pytanie było tak oczywiste, a jednocześnie tak zaskakujące, że Paragon zupełnie zbaraniał. Nie silił się nawet na odpowiedź. Stał skulony i odwracał głowę, chroniąc oślepłe od blasku oczy. Spodziewał się, że za chwilę