drugą naturę Zielińskiej. Osoby lirycznej, tęskniącej za pięknem, instynktownie podążającej za światłem, pełnej ciepła i miłości. Ale to jedynie wyjątek. Prawda jest okrutna, jak w wierszu o tańczącej wariatce:<br>&lt;gap&gt;<br>Wykorzystany jest tu częsty w poezji motyw tańca. U Zielińskiej w rytm skomlącej muzyki tańczy cała ludzkość, każdy tańczy swoje życie. Pesymistyczna jest wymowa tego utworu. A jednak gdzie indziej poetka potrafi się zdobyć również na ton żartobliwy, jak w wierszu otwierającym zbiór, gdzie obok danych osobowych rozszyfrowuje znaczenie skrótu RSTK: Rozumiejący Sens Tworzenia Kalamburów.<br>Od strony formalnej jest to tygiel równie, a może bardziej jeszcze, zdumiewający. Fragmenty czarująco świeże następują po