Ta rzecz się skończy, choć jest nieskończona.<br><br>&lt;intro&gt;Dedykacja: Żonie&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;***&lt;/&gt;<br>Przecież mnie czułość nigdy nie opuści;<br>Nawet gdy zwątpię w śnieżność mego pióra;<br>Gdy pewnej nocy - pełnej świec i luster -<br>Ujrzę na dłoni tylko ślad po ptaku,<br>Wątłą relikwię zmarłego zwierzęcia,<br>Które zagniotła glina i powieki.<br><br>Będziesz mi wierna, dostojna czułości,<br>Po czas jałowy - i po dalsze czasy;<br>Aż tam, gdzie widzę szczupłą głowę starca<br>O moich nozdrzach i z moim uśmiechem,<br>Złożoną miałko w pielęgniarskie dłonie<br>Lub już owianą płomieniem gromnicy.<br><br>Ale mnie czułość dalej nie opuści;<br>Przecież zetleje już kamień nagrobny;<br>Z tych świec, co moje, wiatr rozkruszy knoty,<br>Z tych