zasadzie najważniejsza. Julka oczekiwała ode mnie, że zrozumiem jej zmiany nastroju i irracjonalne działania, charakterystyczne dla wieku dojrzewania. Początkowo trudno mi było pojąć niektóre rzeczy. Nie rozumiałem, jak mogła tańczyć przez cztery godziny non stop w pulsujących światłach stroboskopów i nie dostać od tego co najmniej zadyszki, jeśli nie migreny. Po czterech godzinach przemocą wyciągałem ją z dyskoteki, bo ciągle jeszcze nie miała dość. Jak mogłem uważać za normalne majtanie nogami w miejscach publicznych (ulubiona zabawa: siedzenie w autobusie z kolanami pod brodą, tak, że widać było figlarne majteczki w szkocką kratkę), czytanie komuś gazety przez ramię, dowcipne, acz głośne komentowanie