społeczności nie były jednak całkiem bezbronne wobec państwa. Bronić się mogły na dwa sposoby: przez negocjacje lub oszustwa. Pierwszy sposób zastosowano w czteroizbowym parlamencie, gdzie obok reprezentantów szlachty, duchownych i mieszczaństwa zasiadali także przedstawiciele wolnych chłopów oraz na lokalnych zgromadzeniach samorządowych (tingach), gdzie królewscy urzędnicy negocjowali z reprezentantami poszczególnych społeczności. Pomimo dużej sprawności szwedzkiej administracji skarbowej korzystano także z drugiej drogi. W okresie największego nasilenia poborów do wojska w Finlandii znikały z rejestrów całe wsie, a masowo uciekający rekruci zasilali fińską kolonizację w środkowej Szwecji. Gubernator Finlandii Per Brahe napominał swych kolegów w radzie państwa, że utrzymywanie nadmiernych obciążeń ludności powoduje