wyszedł. Jassmont został sam i był za drzwiami tamten człowiek. Stukał głucho niewidoczny zegar, wydawało się, że ponagla. Jakby tego mało, nie dane mu było samemu wybrać stosowny moment na wejście. Drzwi bezszelestnie otworzyły się tuż przed nosem. - Zapraszam do środka, panie Jassmont. Jest pan oczekiwany.<br>Twardy akcent, Niemiec z Pomorza - poznał. Wszedł spokojnie, tak mu się przynajmniej zdawało. Do dużego, widnego pokoju, umeblowanego bez szczególnych osobistych akcentów. Pokój zamożnego urzędnika magistratu. Dwa obrazki na głównej ścianie: portret kobiety nieszczególnie urodziwej i zakole rzeki w górskiej krainie na przedwiośniu. Ten drugi o klasę lepszy od pierwszego. I ten jeden człowiek, gotowy