żałobnej, <br>nie związane nawet bezpośrednio z jej egzegezą teologiczną i duchowością tekstów, <br>stanowi jednak cenny rys inspiracji religijnej XX-wiecznego kompozytora mszy <br>­ szczerości jego wiary.<br> Intencja tego przesłania znalazła ­ co istotne ­ konkretyzację w warstwie muzycznej, <br>w stylu Requiem. Maliszewski rezygnuje przede wszystkim z dekoratywności i symfonicznego <br>rozmachu charakteryzujących jego Mszę Pontyfikalną. Wprowadza i preferuje natomiast <br>rozczłonkowania kantatowe, niezbyt rozbudowane (lecz ich liczba składa się na <br>szeroko zakrojoną formę), zestawiane przeważnie na zasadzie kontrastu (zob. <br>rozdział II). Chór nie oddziałuje wolumenem brzmienia (rzadko pojawia się, dominujące <br>w Missa Pontificalis, divisi głosów), lecz urozmaiceniem fakturalnym. W przeciwieństwie <br>jednak do Mszy Pontyfikalnej, której faktura