ich zabłysł podziw i szacunek. Młody pasterz wstał i zniknął za zasłoną szałasu. Po chwili wyniósł dwie poduszki z owczej skóry, wypchane sianem.<br>- Oprzyjcie się wygodnie - powiedział troskliwie, podtykając je pod plecy wędrowcom.<br>- Podrzucimy drew do ogniska, będzie wam tu cieplej i wygodniej niż w szałasie.<br>- Tak, wygodniej - powtórzył starzec.<br>Posilali się powoli, trzymając oburącz kubki z mlekiem, które przyjemnie rozgrzewały dłonie. Pasterze obserwowali ich uważnie, w skupieniu. Długie lata spędzone w górach nauczyły ich, że nie należy przerywać niewczesnymi pytaniami posiłku ludzi wygłodzonych. Dolali im jeszcze mleka. Po skończonym posiłku przybysze rozciągnęli się na ziemi i przymknąwszy oczy odpoczywali, oddychając głęboko